Ne sinemalar izledik.. Ne acılara tanıklık ettik.. Lakin Rojin’in babasının Türkiye’nin karşısında alev alev tutuşması kadar yakıcı bir sahneye pek az denk geldik.
Rojin’den haberdarsınızdır kesinlikle. Van Yüzüncü Yıl Üniversitesi öğrencisi. Bir gün yurttan çıkıyor ve kayıplara karışıyor. Günler sonra cansız vücudu Van Gölü kıyısında bulunuyor.
Sonrası mış.. muş..
Zira sorular karşılıksız.
Daha kıymetlisi güya cevapları da manasız.
*. *. *
Yapılması gerekenler yapılmazken, birinci iş ne yapılıyor? Ön otopsi raporuna zımnilik kararı geliyor. Bu ortada Rojin’in intihar etmiş olabileceği söylentisi alıp başını gidiyor. Halbuki tüm bilgiler, tüm anlatılanlar aksini gösteriyor.
T24’ten sevgili Candan Yıldız, babayla da konuşarak gerçeğin ne olduğunu değilse bile ne yana düştüğünü toparladı:
* “Rojin’in Van Yüzün Yıl yerleşkesindeki Van KYK Seyyid Fehim Arvasi Kız Öğrenci Yurdu’ndaki oda arkadaşlarından Ruken isimli öğrenci neden ‘Beni aramayın, korkuyorum’ dedi? “
* Rojin kaybolmadan evvel annesiyle konuşmuş. Markete gideceğini söylemiş lakin gitmemiş. Oda arkadaşlarından birinden şarjını aşağıya indirmesini söylemiş. Şarjını isteyen Rojin muhakkak ki yurda dönmeyi düşünüyormuş. Neden ‘intihar’ algısı yaratıldı?
* Rojin’in kaybolduğu gün ayaklarındaki terlikler nerede, çünkü suda boğulsaydı kıyıya vurması gerekmez miydi?
* Kızımın karnı şiş değildi, sırtında ve gözaltında morluklar vardı, boyun bölgesini pamuk sarıldığı için göremedim” diyen babanın tanıklığı ile isimli tıp raporu uyumlu mu?
*. *. *
Bunlardan çok daha değerlisi, Rojin’in eşyasından alınan örneklerde “çevresindekilerle eşleşmeyen DNA” bulundu. Eeeeee? E’si yok. Babaya, avukatlara, gazetecilere bu bahiste ne yapıldığı söylenmiyor. Aslına bakarsanız hiçbir şey söylenmiyor.
Baba da saçı latifeli birbirine karışmış, yana yana sesini duyurmaya çalışıyor.
İnsanın içini en çok yakan “neden kimse kızıma sahip çıkıp sesimizi duyurmuyor” sorusu.
Neden sahi?
*. *. *
Narin için yükselen ses Rojin için de yükseltilmez mi?
Biliyorum, adalet artık siyasi ve hatta dini bir enstrümana dönüştü. Lakin bu, şimdi 21 yaşındaki bir genç kızın hayatı. Vücudundaki izlere bakılırsa vahşice katledilmiş bir genç kızın!
Bu satırları 2024’ün son günü yazıyorum. 2025’ten -elbette sıhhat dışında- tek dileğimse adalet.
Osman Kavala, Can Atalay, Tayfun Kahraman, başka tüm Gezi tutsakları.. Kayyum mağdurları ve Rojin için adalet..
Böyle YENİ YIL yazısı mı olur! Değil mi!
Rojin’le babasının geçmiş hoş günlerdeki fotoğraflarına bakıyorum. Babanın gururu, memnunluğu fotoğraf karesinden taşıyor adeta.
O baba artık kızı için adalet arayışında.
Diyor ki;
“Ben kızımı, canımı kaybettim lakin yüreğimi kaybetmedim.”
Önümüzdeki süreçte tahminen de en çok buna muhtaçlığımız olacak: CESARET!